High tea and drama

Aangezien ik woensdagmiddag om half 3 met de bus naar het vliegveld zou gaan hadden we besloten niet meer weg te gaan maar heerlijk uit te slapen en uitgebreid te gaan brunchen/lunchen/early high tea-en. Op de foto's al het lekkere eten wat we gemaakt en gekocht hadden :)! Een super leuke afsluiter van hele leuke dagen!

Het busstation waar de (gereserveerde) bus mij op zou pikken ligt een paar minuutjes lopen van haar appartement af maar we hadden ervoor gezorgd dat we er al ver van tevoren waren. Mijn bus zou om 14:50 vertrekken en zou rond 15:30 aankomen op airport Stansted. Aangezien mijn vliegtuig om 17:10 zou vertrekken leek het mij perfect, mooi op tijd maar ook niet zo dat ik uren alleen op dat vliegveld loop te kijken.

Het was 14:50 en er was geen bus. Het was 15:00 en er was nog steeds geen bus. Uiteindelijk zei ik om 15:10 dat we een plan B moesten gaan bedenken want de kriebels in mijn buik werden steeds heftiger en ik begon me steeds meer te realiseren dat die bus gewoon niet op zou komen dagen. Uiteindelijk heb ik besloten om de bus naar een ander punt te nemen waar ook bussen vertrekken die naar Stansted zouden gaan. Ondertussen was het al 15:45 voordat die bus naar Stansted dan uiteindelijk vertrok. Deze bus zou er ruim een half uur over doen. In de bus mijn ouders in tranen opgebeld dat ik niet wist of ik het wel ging halen.. Maar toen kwam het allerergste, de bus stond in de file.. Uiteindelijk kwam ik pas om 16:50 aan op Stansted en had ik nog een kwartier om mijn vliegtuig te halen.

Ik heb gerent. Nou nee, niet gerent, gesprint. Gesprint over het vliegveld alsof mijn leven er vanaf hing. Koffer onder de arm en rennen maar. Bij de douane had ik geluk en kon ik makkelijk doorrennen maar toen ik op zoek ging naar de gate kon ik deze niet vinden. Blijkbaar moest ik met een soort van metro mee die je naar de gate bracht. Natuurlijk moest ik naar de gate die hoorde bij de laatste stop en realiseerde ik mij al dat ik het niet meer ging halen. Toen ik eenmaal daar kwam zag ik niemand, helemaal niemand, behalve één man die bij de luchthaven werkte. Die heb ik dan ook, helemaal op van de zenuwen, gevraagd of hij mij kon helpen. Zijn antwoord: 'follow me love!'. Deze man bracht mij met een busje naar de terminal. Bij de terminal zag ik staan; LAST CALL FOR EINDHOVEN. 

Last call!! Het vliegtuig was er dus nog! Alleen, er was niemand meer bij de terminal!? Uiteindelijk vond ik een information point van Ryan Air en vroeg ik aan een vrouw of zij me kon helpen en of het vliegtuig er nog was. Haar antwoord? 'Do you really think that a plain will wait for a person like.. You?'. Op dat moment realiseerde ik mij twee dingen. 1: waarom dit soort mensen wel eens geslagen wordt door reizigers en 2 dat ik écht mijn vliegtuig gemist had.

Om een heel lang verhaal iets korter te maken, ik ben gelukkig die avond nog thuis gekomen. 2 uur later ging er een vlucht van easyjet naar Amsterdam, en thankgod was er nog een plekje vrij. Het ticket heeft me €170,- extra gekost maar dat kon me niks schelen. Ik moest en zou naar huis die avond.

En wat nog fijner was. Mijn super lieve vriendje en vader stonden mij op Schiphol met zijn tweetjes op te wachten. Mijn lieve schatten van mannen. Love them.